Ik moest dan naar dat ziekenhuis voor controle, en daar hebben ze bedacht dat je je kan aanmelden aan “zuilen” en dan gaat alles sneller want bij de orthopeed hoef je nog maar aan 1 andere zuil te melden en dan begint het lange wachten, gewoon.
Voorheen kon je beneden gewoon doorlopen, maar efficiency is our middle names, en bij het Maxima hebben ze het ook, en dat is langs ASML, die liefst willen dat het daar weggaat voor hun grondverslindende chips.
Ik loop naar binnen, beetje wazig kijkend waar een zuil vrij is, en meteen komt er een mevrouw op me af. Een zuilenvrijwilligster, die aan de mensen moet uitleggen Hoe Het Moet.
“Kijk, daar moet u zijn,”lispelt ze.
Ik zeg beschaafd dat ik het al weet en alles maar ze lispelt met me mee om over mijn schouder te willen kijken wie ik ben en waarom en wat er loos is. En ondertussen maar lispelen.En dan zie ik het.
Stokkenarmpjes.
Ik word achtervolgd door stokkenarmpjes. Overal zijn ze, en overal lispelen ze. Ze doen dan dientbaar, en behulpzaam, en vermoedelijk zit er thuis een dikke, bierdrinkende man, die de armpjes het liefst, KRAK!, door de midden wil breken, maar hij is uitgeblust door het gelispel.
En door de dienstbaarheid, natuurlijk.