Kassa

Er waren 4 kassa’s open, en ik sloot aan bij eentje, die na mij dichtging. Het meisje, echt zo’n kindje nog, met pukkeltjeslittekens, vroeg of ik dat gesloten bordje achter mijn zooi op de band wou zetten, wat fijn is, want dan je rustig doen.
Een teamleider had net gezegd dat zij mocht gaan eten en een andere moest dan even snel de mandjes doen en er ging meteen een andere kassa open.
Onder het piepen van mijn zooi, joeg het meisje heel beleefd een paar andere mensen naar de kassa ernaast, die dus net open was.
Toen kwam die vent dus. Hij haalde het bordje weg, en pleurde zijn boodschappen op de band. Ik keek hem aan, en hij begon dus al te tieren, over wat ik wel niet dacht.
Dus ik vroeg of hij dat meisje niet gunde dat ze (eindelijk) kon gaan eten.
Daar had hij niks mee te maken, zijn spullen lagen er en ze had ze maar aan te slaan, werken moest ze.
Het meisje wist niet waar ze het zoeken moest, het ging van zijn kant uit nogal op volume, en uw Chiep werd hels.
En begon te zuigen. Dat die kassa ernaast open was gegaan, en anderen daar ook naar toe waren gegaan, allemaal op dat vieze, bekakte toontje.
Wat of ik dacht en of ik daar soms werkte en wie denk je dat je bent.
Ik had nog zo’n tusseninleg houtje in mijn hand, en bleef hem aanstaren.
Wat of ik daar stom stond te staren, en leg dat houtje neer, en hij greep ernaar.
Meneer, als u nu eerst eens uw handen thuis houdt. En ik greep mijn foontje.
Ondertussen stond er dus zo’n 20 man te kijken, slopen allerlei Heijn jongens dichterbij, en werd ik helser en helser. Het kassameisje was verdwenen, dus ik kon niet betal;en, en leuker nog, niemand kon zijn boodschappen aanslaan.
Ik begon hem te filmen, dat lukte niet meteen, maar hij tierde of ik foto’s maakte, en daarop zei ik dus van die 112 bellen.
Daarna zei ik iets over het geweld wat hij gebruikte en toen ging hij helemaal uit zijn dak.
Uiteindelijk was hij omsingeld door Heijn jongens en een meisje, en ging een soort van weg, zonder zijn boodschappen.
Alle Heijnen vroegen of ik ok was, want ik stond letterlijk te trillen van woede en zelfbeheersing. De rijen keken hun ogen uit, maar niemand had een foontje paraat.
Hij kam weer terug en dreigde me van alle kanten en toen hield ik heel even mijn smoel.
De Heijnjongens begeleidden hem naar buiten. Even later liepen ze mee naar de auto, en hebben gewacht tot ik wegreed.
O, en ze vonden het geweldig dat ik het zo voor hun collegaatje opgenomen had.