Dat ik altijd zo hulpeloos woedend word, als ik een probleem heb en iemand er haar probleem van maakt, en het en passant ook opblaast. Emotioneel voel ik me dan steeds in de kou staan.
Kyra viel, in haar opvatting terecht, iemand aan bij de hondenschool. (Kerel kwam ineens uit het donker het schelverlichte terrein op) Ze werd geschopt, en toen ik haar te pakken had, heb ik haar meteen in de auto gezet. Ik had al paar keer advies gevraagd over haar (vermeende) agressie, maar alleen hulpeloosheid gekregen.
Ik was zwaar over de zeik van alle ellende tegelijk, had ze doorgebeten? (bleek van niet) , ze was geschopt, en hoe moet dat nou verder en ik wou keihard huilen maar de hondenschool moest harder huilen, “want ik weet het ook niet meer” en “het is allemaal zo vreselijk en mijn hond had binnen gepoept”, en daar sta je dan met je achterlijke harses.
Omdat het een vriendin wás, heb ik vervolgens haar getroost, en ben naar huis gereden.
Het is zo verneukeratief en zo woedend makend, mensen die met MIJN emoties op de loop gaan, en ik blijf met dikke kelen van woede en verdriet zitten en dan maar naar de psychiater heen weeral.
Dus wel heb ik haar gisteren een pismail gestuurd en de vriendschap, dus een vlees- en bloedvriendschap van een jaar of 30, beëindigd. Ook daar kreeg ik alleen maar een huilantwoord op, dus toen heb ik nog de tievus gewenst.
En wie is dus het grootste kreng?
Precies, uw eigen Chiepje.