Wat mooi en goed is, is dat er inmiddels ruime aandacht is voor, laten we ze gemakshalve, psychische aandoeningen, noemen.
–Er is redelijk veel, goeie info te vinden over ADHD, ADD en Autisme (-spectrum) te vinden, en inmiddels gaat het ook vaak over narcisme.Alhoewel het bij die laatste vaak vooral over de slachtoffers ervan, en narcisten nogal zwart/wit worden afgeschilderd, als een soort sociopaten, dan wel psychopaten.
Er lijkt ook hele langzame kentering te zijn dat er meer aandacht voor slachtoffers is. Het lastige is dan weer wel het nadeel dat jan(s) en alleman (vrouw) met etiketten smijt, en diagnoses ventileert.
En een deel zichzelf afficheert als één van de A’s, zonder reden.
Vervelend genoeg heb ik geen van de A’s, en ben zeker geen narcist. Mijn diagnose is niet de meest sympathieke, en er zullen weinig mensen mee willen koketteren, denk ik. Als ik en mijn mede-lijders benoemd worden, is het vrijwel altijd in het negatieve, de woedeaanvallen, de drang tot (zelf) vernietiging en het claimende gedrag.
I hate you, don’t leave me, is onze lijfspreuk.
Het is moeilijk daar begrip, of alleen maar sympathie voor te vinden. En als dan één van de symptomen ook nog een gruwelijk eenzaamheidsgevoel is, een onopvulbare leegte, dan wordt dat juist een zichzelf versterkend iets. Gelukkig smijt er zich dan een zwarte depressie in, ondanks pillen.